De Europese Commissie is begonnen met een zogenaamde openbaar “consult” in verband met haar LHBT-strategie voor 2026-2030. Onder het mom van het verzamelen van bewijsmateriaal, dient dit proces om vooraf bepaalde uitkomsten te bevestigen.
In een minder ideologisch georiënteerde samenleving zou een raadplegingsproces inderdaad inhouden dat de bevolking gelegenheid krijgt om feedback te geven voordat er een beleid wordt opgesteld over een controversieel onderwerp. Op die manier zijn de verantwoordelijke politici in staat om het bewijs en de betrokken feiten zorgvuldig af te wegen en een strategie te ontwikkelen die inspeelt op de werkelijke behoeften.
Maar dit is niet het geval in de EU anno 2025. Voor haar LHBT-beleid heeft de Europese Commissie gekozen voor een ideologische aanpak. De raadpleging gaat uit van de premisse dat alternatieve seksuele geaardheden oneerlijk worden gediscrimineerd en vraagt om bewijs in die zin. Vroeger werd dit cirkelredeneren genoemd, niet bevorderlijk voor een functionerende democratische samenleving of goed bestuur. Het lijkt in feite erg op de benadering van het synodale proces van wijlen paus Franciscus, dat naar verluidt de mening van het volk betrof, maar alleen bepaalde mensen uitnodigde om te spreken ter ondersteuning van een van tevoren opgesteld document, dat vervolgens slechts hier en daar werd bijgeschaafd door de deelnemers.
Intimidatie
Het resultaat van deze EU consultatie is voorspelbaar. In de praktijk roept de Commissie homoseksuelen en transgenders op om te bevestigen dat zij ongelijke behandeling ervaren. Aangezien alle inzendingen openbaar zijn, en het van tevoren duidelijk is om welk soort ‘bewijs’ de Europese Commissie vraagt, snoert dit effectief de mond van hen die bewijs zouden willen aanleveren dat laat zien dat het beleid niet deugt. De openbare website zou dan als digitale schandpaal kunnen functioneren en de woede van pressiegroepen kunnen ontketenen. Het is niet ondenkbaar dat het indieners zou blootstellen aan intimidatie, zoals de lesbische professor Kathleen Stock ondervond.
De manier waarop de Europese Commissie het discours over seksuele geaardheid vormgeeft, is even twijfelachtig als het raadplegingsproces zelf. LHBTIQ is een sociale constructie. Het is geen organisatie, noch een samenhangende categorie, maar een neomarxistische linguïstische voorstelling van de werkelijkheid die ons doet geloven dat er zo’n duidelijk afgebakend segment van de samenleving bestaat dat zich als één geheel presenteert. Het suggereert ook dat er een fysieke basis is voor deze ‘gemeenschap’ en haar oriëntatie, en voegt daarom intersekse toe aan de mix, wat in feite een uiterst zeldzame fysieke aandoening is, die totaal niets te maken heeft met de rest. De andere vijf zijn namelijk psychologische en sociale percepties van persoonlijke identiteit of seksuele geaardheid.
Onnodig
Dat de Europese Commissie heeft gekozen voor dit schijnconsultatieproces om haar beleid te rechtvaardigen, is een teken van de kwetsbaarheid. Als de normalisering van LHBT wenselijk, gezond en gebaseerd op feiten zou zijn, zou de Europese Commissie niet bang moeten zijn om haar raadplegingsproces open te stellen voor alle bewijzen. De Commissie gaat tegenwoordig ook veel verder dan de aanvankelijke focus op het tegengaan van door haat gemotiveerde intimidatie en geweld. Haar strategie heeft bijkomende doelen: LHBT te normaliseren en conversiepraktijken te verbieden. De vraag rijst: waarom ligt het niet in de bedoeling om de meest controversiële conversiepraktijk van allemaal, transgenderchirurgie, binnen de grenzen van de EU te verbieden? Een dure levenslange medische behandeling met bijbehorende complicaties en het verwijderen van gezonde lichaamsdelen, lijkt me de meest ingrijpende conversietherapie van allemaal te zijn.
Regeringen van de lidstaten kunnen zich bovendien terecht afvragen: is een dergelijke EU-strategie wel nodig, gezien het feit dat er al bestaande wetten in de lidstaten zijn die LHBT-mensen beschermen. In alle landen van de EU zijn door haat gemotiveerde intimidatie en geweld tegen lesbiennes, homoseksuelen, biseksuelen, transgenders, non-binaire, interseksuelen en queer (LHBTIQ) immers illegaal. Waarom meer bureaucratie vanuit Brussel en nog een dure strategie erbij?
Normalisering LHBT
De Europese Commissie zou er goed aan doen om nog eens te kijken naar de wenselijkheid van haar premisse die gericht is op het normaliseren van LHBT in landen van de Europese Unie en daarbuiten. Het Europees Parlement heeft enorme bedragen gestoken in het bevorderen van de mainstreaming van LHBT via de politieke agenda van Sustainable Development Goals, juist in allerlei economisch kwetsbare landen die om culturele en religieuze redenen afkerig zijn van deze normalisering.
De vraag rijst ook of het normaliseren van LHBT de medische gezondheid, welvaart en sociale cohesie bevordert. Laten we de ideologie even terzijde schuiven en de feitelijke stand van zaken onder de loep nemen, zoals die zich aandient in recent wetenschappelijk onderzoek.
De echte feiten
De statistieken uit allerlei westerse landen tonen aan dat de gezondheidstoestand van LHBT-mensen in het algemeen aanzienlijk slechter is dan die van niet-LHBT-personen. Dit geldt met name voor degenen die zichzelf als ‘non-binair’ of transgender beschouwen. Er zijn steeds meer aanwijzingen dat mannen met een ‘seksuele minderheidsoriëntatie’ een verhoogd risico lopen op vroegtijdig overlijden door meerdere oorzaken. Lange tijd werd gedacht dat deze gezondheidsrisico’s alleen golden voor homoseksuele mannen en transgenders. Vorig jaar bleek echter uit uitgebreid onderzoek onder meer dan 100.000 verpleegkundigen door Harvard Universiteit dat vrouwen met een alternatieve seksuele oriëntatie een aanzienlijk lagere levensverwachting hebben dan vrouwen die een monogame relatie met een man hebben. De onderzoekers ontdekten dat de levensduur van biseksuele vrouwen 37% korter was, terwijl die van lesbische vrouwen 20% korter was dan die van heteroseksuele vrouwen in het algemeen.
Dit had niet als een verrassing moeten komen. Al in 2017 publiceerde het American Journal of Public Health bevindingen van de Universiteit van Washington. Aan de hand van tweejarige enquêtegegevens onder 33.000 heteroseksuele, homoseksuele en biseksuele (LHB) volwassenen van 50 jaar en ouder uit een op waarschijnlijkheid gebaseerde studie van de Amerikaanse Centers for Disease Control and Prevention, rapporteerden onderzoekers gezondheidsverschillen tussen LHB en heteroseksuele volwassenen. Lesbische en biseksuele oudere vrouwen hadden meer kans dan heteroseksuele oudere vrouwen om te lijden aan chronische gezondheidsproblemen, slaapproblemen te ervaren en gedrag te vertonen zoals overmatig drinken. Over het algemeen bleken lesbische, homoseksuele en biseksuele (LHB) oudere volwassenen een slechtere gezondheid te hebben dan heteroseksuelen, onder andere hogere percentages hart- en vaatziekten, verzwakt immuunsysteem en lage rug- of nekpijn.
Zelfs het Nederlandse Rutgers Instituut, een door de overheid gesponsorde ideologische partner van de huidige Europese Commissie, wijst op het verschil in gezondheidsuitkomsten voor mensen met een alternatieve seksuele geaardheid.
Conclusie
Het zou ideologische blindheid zijn als de Europese Commissie overhaast zou concluderen dat deze slechte resultaten voor LHBT-personen slechts het gevolg zijn van illegale discriminatie. Het is een illusie dat het welzijn van mensen met een seksuele minderheidsoriëntatie gaat veranderen als alle Europeanen dit normaal en eventueel wenselijk gaan vinden. Het mag toch zeker niet de bedoeling van de Commissie zijn om EU-burgers te dwingen hun culturele tradities over de normativiteit van het traditionele huwelijk op te geven, of om te dicteren welke van onze religieuze waarden op het gebied van seksualiteit acceptabel zijn en welke niet meer? De Commissie doet er goed aan om haar LHBT-strategie (als die er al moet zijn) te baseren op de psychologische, fysieke en sociale componenten die inherent zijn aan een alternatieve seksuele oriëntatie, en haar bewijsgaring uit te breiden tot alle betrokken aspecten.
Dit artikel is een Nederlandse vertaling van een bijdrage in de European Conservative.
