Leestijd: 4 minuten

Het strijden voor een goede zaak moet je niet opgeven, ook al duurt het lang. Daarbij kan de Heere mensen gebruiken, ondanks henzelf. Dat is een les die we mogen trekken uit vijftig jaar ups en downs van de Amerikaanse abortuswetgeving.

Op 24 juni jl. concludeerde het Amerikaanse hooggerechtshof dat abortus provocatus (het actief afbreken van zwangerschap en dus het doden van de ongeboren baby) geen grondwettelijk recht is. Volgens een eerdere beoordeling van de zaak  (“Roe versus Wade” in 1973, op het hoogtepunt van de seksuele revolutie) was dat wel het geval. Vanwege die uitspraak was het sindsdien moeilijk voor Amerikaanse staten of provincies om abortus te verbieden of in te perken. Nu hebben de staten weer alle ruimte gekregen. De recente uitspraak van het hoogste rechtscollege gaat de geschiedenis in als “Dobbs v. Jackson Women’s Health Organization 2022”. De afgelopen dagen hebben Amerikaanse staten als Texas en West Virginia oude wetten die het leven van baby’s beschermden weer in werking laten treden.

Waar gaat het over?
Waar ging het over bij Roe versus Wade? In 1973 maakte Jane Roe bezwaar tegen het algemeen verbod op abortus in de staat Texas. Uiteindelijk belandde deze zaak bij het hooggerechtshof. Dat deed toen een meerderheidsuitspraak (7–2) ten gunste van “Jane Roe” (pseudoniem voor Norma McCorvey). Er werd later wel gedaan alsof dit vrouwen het recht gaf op abortus in alle omstandigheden, maar dat was niet zo. De uitspraak richtte zich tegen “buitensporige inperking van abortus door de overheid” en het totale verbod in Texas paste daarin niet. Tegelijkertijd speelde een minder bekende zaak uit de staat Georgia, Doe versus Bolton. Die had tot doel om abortus in Georgia mogelijk en gemakkelijker te maken. Over beide zaken deed het hof de uitspraak dat buitensporige inperking van abortus niet mocht.

Minderheidsrapport krijgt gelijk
Twee rechters waren het daar niet mee eens, Byron White en William Rehnquist. Zij kwamen met een minderheidsrapport. Dat toonde aan dat er in het taalgebruik en de geschiedenis van de grondwet geen enkele reden is om een recht op abortus af te leiden. White zei toen: “Hiermee schept en proclameert het hof zomaar een nieuw grondwettelijk recht voor zwangere vrouwen zonder noemenswaardige reden of wettige grond voor zijn actie, en stelt dat met macht boven alles zodat het de bestaande abortuswetten van bijna alle staten nietig verklaart. Het praktische gevolg is dat de kiezers en de wetgevende vergaderingen van de betrokken vijftig staten van hun constitutioneel recht om hierover te besluiten beroofd worden en niet langer mogen oordelen over het belang van de foetus en diens voortgaand bestaan en ontwikkeling aan de ene kant en het spectrum van mogelijke invloeden op vrouwen aan de andere kant. Als uitoefening van brute macht kan het hof misschien doen wat het vandaag besloten heeft, maar naar mijn mening is het een oneigenlijk en buitensporig gebruik van het gezag dat het justitiële beoordelingsproces krachtens de grondwet aan dit hof verleent.” (Doe, 410 U.S. at 221–22, White, J., dissenting).  

Bijna vijftig jaar later heeft het hooggerechtshof White en Rehnquist alsnog in het gelijk gesteld. Roe versus Wade was een politiek besluit waarmee het hof zijn boekje te buiten ging. De rechter mag slechts de feiten beoordelen volgens de wetten en de rechten van het land. Het hooggerechtshof is geen wetgevende macht die zomaar een recht of een verbod op abortus (of iets anders) mag scheppen. Het hof heeft een toetsende, geen wetgevende functie. In 1973 ging men dus buiten zijn boekje. Gelukkig is die fout nu hersteld. Het leven in de moederschoot zal daardoor hopelijk voor miljoenen baby’s veiliger worden, hoewel bedacht moet worden dat in tal staten van Amerika het omgekeerde zal gebeuren: de abortuspraktijk zal verder verruimd worden. Bovendien zullen Democraten alles in het werk stellen om alsnog te komen tot federale wetgeving.

Hoe kan dat?
Hoe kan het dat het hooggerechtshof dit jaar wel tot deze professionele, correcte uitspraak kwam? Dat komt niet door de regering van Joe Biden, want die is in alle opzichten ‘woke’. De democraten willen zelfs toestaan dat levensvatbare en voldragen gehandicapte baby’s bij geboorte vermoord mogen worden. De praktische reden dat het hooggerechtshof Roe versus Wade aan de kant zette, is het beleid van de vorige president, Donald Trump. Deze heeft veel gedaan om “rule of law”, rechtsspraak volgens de regels, te bevorderen. In alle geledingen van de gerechtelijke macht benoemde Trump rechters die niet hun eigen mening de samenleving proberen op te leggen, maar doen willen waarvoor ze benoemd zijn, namelijk: recht spreken volgens de geldende wetten en de constitutie van het land.

Ingrijpen van God
Uiteindelijk is dat natuurlijk maar een oppervlakkige analyse. Want wie zorgde ervoor dat er in de ambtstermijn van Trump maar liefst drie nieuwe rechters benoemd konden worden? Was daarin niet onmiskenbaar de besturende hand van God Zelf zichtbaar? Opmerkelijk genoeg was het Trump zelf die dit volmondig erkende. De man staat niet bekend als bescheiden en mist zelden een gelegenheid om zichzelf op de borst te kloppen, maar volgens hem werden de rechters door God geleid. “God besloot dat het moest gebeuren,” zo zei Trump (vrijdag 26 juni) in een interview. De nieuwe uitspraak doet volgens hem uiteindelijk weer recht aan de grondwet: “Dit brengt alles terug naar de staten waar het vanouds thuishoorde”, zo zei de oud-president. Het kan verkeren. Want op het punt van abortus heeft Trump een radicale ommekeer ondergaan. Vroeger was hij voorstander van vrije abortus.

God regeert
De Heere regeert. De les die we hieruit mogen trekken is een Bijbelse: ‘Doch laat ons, goed doende, niet vertragen; want te zijner tijd zullen wij maaien, zo wij niet verslappen’ (Galaten 6:9). Dat geldt ook voor het werk van Bijbels Beraad M/V. Het recht op abortus is niet alleen op zichzelf genomen verkeerd, omdat het moorddadig is, het is ook een belangrijke bouwsteen in de seksuele revolutie die huwelijk en gezin verwoest.

Het kostte William Wilberforce een strijd van 46 jaar om slavernij af te schaffen. Het kostte de pro-life beweging in de VS 50 jaar om Roe versus Wade ongedaan te maken. Het zal misschien nog veel langer kosten om een seksuele contrarevolutie te bewerkstelligen. Maar de Heere kan wonderen doen. Aan ons de plicht, aan Hem de uitkomst.

---

Gepubliceerd: 08-07-2022