Gewoon wordt ondergewaardeerd. Ik weet niet hoe het in Nederland is, maar waar wij wonen is duidelijk een zucht naar leuk en speciaal. “Gaan jullie nog iets leuks doen dit weekend?”

Je ziet het in de manier waarop mensen hun tijd doorbrengen en hun geld uitgeven. Veel kinderen hebben vrijwel elke dag na schooltijd een geplande activiteit: muziekles, sportles, dansles en ga zo maar door. In het weekend horen daar dan uitvoeringen of wedstrijden bij. Wij wonen in een nieuwbouwwijk met veel jonge gezinnen. Maar we horen maar weinig kinderen op straat. Regelmatig zijn we helemaal alleen in de speeltuin en zie je niemand op straat. Waar is iedereen? Nou, die doen iets. 

Bijzonder

Echt genieten doe je wanneer je iets speciaals doet; iets georganiseerds; iets waarvoor je waarschijnlijk hebt moeten betalen. Je gaat niet gewoon naar het bos, je gaat naar het bos en daar betaal je dan voor een activiteit: een klimbos, fietsen huren, een professioneel uitgezette speurtocht. Een verjaardagsfeestje is niet gewoon thuis; je huurt een zaaltje, met een springkussen of een entertainer, en de hele klas komt en alle vriendjes van de verschillende clubs ook.

Al deze dingen zijn in zichzelf niet verkeerd, maar mijn inziens wel overgewaardeerd. Als je altijd iets bijzonders doet, is het dan nog wel speciaal? Verander je dan niet gewoon je standaard van wat gewoon is?

Gewoon

En wat is er eigenlijk mis met gewoon? Vooral met gewoon thuis zijn? Af en toe iets bijzonders te doen vind ik leuk, maar waar ik écht van geniet is van een gewone zaterdagochtend als we verder niets te doen hebben en de kinderen – nog in de pyjama – de hele woonkamer hebben omgebouwd tot een dierentuin. Als ze samen met de Lego spelen, allemaal met een boek op schoot zitten, of als ze kleuren aan de keukentafel. Het is wanneer ik de was zit te vouwen dat een van de kinderen bij me komt zitten en verteld wat er die dag op school is gebeurt. Het is als we samen thuis zijn dat mijn jongste op me af komt gerend, haar kleine armpjes om m’n been klemt en zegt: ik hou van je mammie.  

Gewoon is best bijzonder

Waar speelt zich eigenlijk het echte leven af? Is dat niet in het alledaagse? Samen eten, samen spelen, gewoon samenleven? Zit de waarde van het leven niet in relaties? De relatie met God, met elkaar binnen het gezin, met de wijdere familie, met vrienden, vooral broeders en zusters in de Heere? Daar heb je wel tijd voor nodig.

De geloofsopvoeding van onze kinderen vindt volgens Deuteronomium 6 plaats als we in huis zijn, als we over de weg gaan, als we rusten en als we opstaan – met andere woorden, tijdens het gewone leven. Kinderen pikken meer op van wat we doen, dan van wat we zeggen. Wat leren ze over wat belangrijk is in het leven als we ons leven vooral inrichten op georganiseerd vermaak?

Gewoon samenleven is eigenlijk best bijzonder. Dat is waar we relaties opbouwen en versterken. Als we almaar weg zijn om iets bijzonders te doen, konden we dat wel eens missen.

De auteur woont met haar gezin in Engeland. Ze schrijft columns voor Bijbels Beraad M/V op bijbelsberaadmv.nl.