Leestijd: 4 minuten

Dat abortus buiten de kerk de gemoederen blijft beheersen, hoeft geen verwondering te wekken. Die praktijk is helaas in onze seculiere samenleving vrijwel gemeengoed geworden. Maar dat het nu ook de kerkelijke wereld binnen dringt is toch wel een opmerkelijk feit, dat zeker de aandacht verdient. 

Ik ga af op de publicaties van Kees van Helden die hierover bericht als vertegenwoordiger van de vereniging ‘Kies Leven’. Hij stond achter een informatiekraam op de Zomerfair van Terdege. Hij vertelt:  

“Dit jaar hadden we naast onze stand een roll-up banner staan met 750 kinderhoofdjes met daarboven: ‘Aantal abortussen per week’. Dat zijn 25 klaslokalen vol. Deze banner riep veel reacties op. Bezoekers vroegen zich af of dit ‘wereldwijd’ was. Nee, dit is het wekelijkse aantal in Nederland! Soms met de hand voor de mond werd er naar de banner gestaard en vol ongeloof werd er gevraagd of dit echt wel klopte. Vele indringende gesprekken volgden met bezoekers die hier werkelijk niets vanaf wisten.“

Hij vermeldt verder dat een christenvrouw, werkzaam in een apotheek, vertelde dat ze met regelmaat jonge meiden uit haar eigen kerkverband binnenkrijgt met een recept voor de abortuspil. Met verdriet in haar ogen, ze kon het niet begrijpen, had niet verwacht dat dit bij haar in de kerk zou gebeuren. “Waar de vrouw vandaan komt en in welke kerk ze precies zit; ik heb geen idee”, zei hij. “Ik wilde er niet naar vragen.” 

We horen het volgens Kees van Helden steeds vaker: ‘de autonomie van de vrouw’ is leidend. De berichtgeving in de seculiere media doet haar werk. Christenen nemen het helaas over. Maar hoever gaat die autonomie? En heeft God nog iets te zeggen over het doden van ongeboren kinderen? ‘Het is mijn lichaam, ik mag er mee doen wat ik wil’, is het verhaal.  

Initiatiefnota 

Op de agenda van de Tweede Kamer staat een initiatiefnota van D’66 over abortus als mensenrecht. Zwangere vrouwen krijgen volgens dit voorstel zelf zeggenschap over de voortzetting van hun zwangerschap. Door van abortus een ‘mensenrecht’ te maken, wordt de vierentwintigwekengrens die geldt voor het uitvoeren van abortus opgeheven. De beslissing hierover wordt volledig afhankelijk gemaakt van de persoonlijke afwegingen van een zwangere vrouw. Dit zal zwangere vrouwen van christelijke huize ook niet voorbijgaan. 

Ronduit alarmerend is dit wetsvoorstel van D’66 waarin abortus wordt voorgesteld als ‘mensenrecht’. Daar schrik je van! Is het nu al zó ver? Dat komt op 8 september in behandeling in het parlement. Je moet er niet aan denken dat christelijke partijen dit wetsvoorstel zouden ondersteunen, maar de erosie van de christelijke ethiek kan al zulke vormen hebben aangenomen dat dit niet meer geheel tot de onmogelijkheden behoort.  

Abortus onder christenen? 

Hoe zit het dan met het onderwijs vanuit de Tien Geboden? Worden die niet meer gelezen zoals altijd het geval was in de kerken van gereformeerde snit? Zo’n gebruik was er in de evangelische wereld niet, maar ook daar was abortus onbespreekbaar. ‘U zult niet doodslaan’ was een absoluut axioma, ook voor deze christenen. Daar viel niet aan te tornen! Maar wát is er toch gebeurd? Waardoor zijn er hier grenzen verschoven? Hoe kan het zijn dat die apothekersassistente te maken kreeg met meisjes uit christelijke kring aan haar balie met de vraag naar de abortuspil? 

De Heere God zegt het zo duidelijk in het zesde gebod. Je mag nooit onrechtmatig iemands leven nemen. We moeten het als mens onszelf inprenten dat ieder mensenleven kostbaar is in Gods ogen. Ook het ongeboren leven! 

Vele duizenden mensenlevens verliezen jaarlijks in Nederland het leven door de gruwelijke ingreep, die abortus ontegenzeggelijk is. Bijna 40.000 mensenlevens worden daarmee jaarlijks in de knop gebroken. En dat gaat maar door! Het is een aanklacht tegen de Nederlandse samenleving! Het meest duidelijke appèl voor de bescherming van het ongeboren leven vinden we in Psalm 139. Je kunt nauwelijks je ontroering de baas bij die prachtige woorden over het wonder van de wording van een mens. ‘U hebt mijn nieren geschapen, mij in de schoot van mijn moeder geweven.’ (Ps.139:13) ‘Mijn beenderen waren voor U niet verborgen, toen ik in het verborgene gemaakt ben.’ (Ps.139:15) 

Rechten van het Kind 

Niemand leze deze verzen met droge ogen! Kees van Helden heeft een duidelijke mening over het wetsvoorstel dat een verdere verruiming van de abortus biedt. In de petitie op zijn website zegt hij: “Er is wel degelijk een basis voor de beschermwaardigheid van het ongeboren kind en die vinden we in het Verdrag inzake de Rechten van het Kind van de Verenigde Naties uit 1989, dat ook ons land heeft geratificeerd.  

In de preambule staat: ‘Indachtig het feit dat, zoals aangegeven in de Verklaring van de Rechten van het Kind (uit 1959), ‘het kind, vanwege zijn lichamelijke en geestelijke onvolwassenheid, zowel voor als na de geboorte bijzondere waarborgen en zorg nodig heeft, met inbegrip van passende rechtsbescherming’. Kinderen hebben dus recht op zorg en rechtsbescherming, zowel voor als na de geboorte.  

Een abortus ontneemt een ander mens zijn of haar leven, zijn of haar toekomst en gaat daarmee lijnrecht in tegen de bepalingen in de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Het is daarom onmogelijk dat abortus kan worden bestempeld als een ‘mensenrecht’. Maar wat voor christenen hier bovenuit gaat is toch hoe Gods Woord erover spreekt. Hoezeer er ook sprake kan zijn van buitengewone omstandigheden waaronder een zwangerschap is ontstaan, toch kan een afbreking van de zwangerschap niet anders worden gezien dan als ‘doodslag’ op een mens in wording. Zelfs bij verkrachting mag er geen reden zijn daar milder over te denken. Hoe moeilijk dit ook is! 

Vrouwen die het slachtoffer zijn geworden van ongewenste zwangerschap (door verkrachting of niet) hebben hulp nodig bij de vragen die hen bestormen. Zij moeten kunnen rekenen op een kerk waar compassie, mededogen en concreet hulpbetoon is. Dan moeten ze niet geconfronteerd worden met een kerkelijke ethiek waarin met Gods Woord een loopje wordt genomen. 

---