Gender Clinic News doet verslag van de SEGM-conferentie die van 11-14 september in Berlijn werd gehouden. Deze bijeenkomst trok huidige en voormalige directeuren van genderklinieken, allerhande medici, therapeuten, filosofen en onderzoekers. De voorzitter van SEGM staat bekend als een ‘homoseksuele man’. Dit maakt al voldoende duidelijk dat er geen sprake is van LHBT-haat.
In het artikel worden enkele kernachtige uitspraken weergegeven. We geven er enkele door:
“Meerdere systematische reviews hebben aangetoond dat het bewijs voor hormonale en chirurgische ingrepen zwak en onzeker is. [Voorstanders van gendermedicalisering hebben] gesuggereerd dat de rechtvaardiging niet langer gebaseerd moet zijn op bewezen voordelen, zoals verminderde genderdysforie of verbeterde geestelijke gezondheid. In plaats daarvan stellen zij dat adolescenten deze medische behandelingen moeten krijgen om hun “autonomie” te respecteren of om hun persoonlijke “belichamingsdoelen” te bereiken – ongeacht of dit leidt tot een betere gezondheid of niet.”
In de medische transitie wordt de autonomie van patiënten voorop gezet. “[Het gaat erom] te krijgen wat ik wil, omdat ik het wil. Dat is de peuterbenadering van autonomie.”
Als ‘Geïnformeerde toestemming’ de belangrijkste basis is voor een behandeling, dan wordt de arts een soort chatbot. “Het verschuift de ethische verantwoordelijkheid van de arts naar de patiënt, de patiënt draagt alle verantwoordelijkheid.”
De term ‘transitie-spijt’ impliceert dat de jongere zelf de regie had en geïnformeerde toestemming gaf, maar aan die voorwaarden wordt niet voldaan in een kliniek waar genderbevestigende zorg als enige optie wordt gepromoot. “Als je door een bus wordt aangereden, zul je waarschijnlijk niet zeggen dat je spijt hebt dat je door de bus bent aangereden, maar je kunt wel zeggen dat je spijt hebt dat je niet beide kanten op hebt gekeken bij het oversteken.” Een patiënt kan spijt hebben van zijn vertrouwen in het medische systeem. Maar een betere term is transitieverdriet, niet transitie-spijt. Het verdriet ontstaat door de fysieke of psychische schade die de medische transitie heeft veroorzaakt. “Het besef dat de transitie je pijn is gaan doen, wordt ervaren als een traumatische gebeurtenis.”
“Alles wat geen duidelijke biologische voorspelbaarheid of biologische markers heeft, zal met de cultuur mee veranderen en zal blijven verschuiven naarmate de cultuur verandert.”