De school van onze kinderen hield deze week voor de 10- en 11-jarigen een les seksuele voorlichting, maar – vroeg ik me af – wie is daar eigenlijk verantwoordelijk voor?

Onze kinderen gaan naar een school verbonden aan de Church of England.  De directeur stuurde een week van tevoren een e-mail dat de les eraan zat te komen en liet weten dat het materiaal door ouders kon worden ingezien. Dat wilden we natuurlijk en het materiaal bleek erg mee te vallen: geen Rutgers taferelen. De video’s waren stokoud en dus vrij van progressieve noties. We waren dankbaar dat haar klas dit kreeg voorgeschoteld. Het had echt veel erger kunnen zijn.

Wat niet gezegd wordt

Toch hebben we onze dochter uit de les gehaald. De methode noemde een aantal zaken waar we niet zo blij mee waren. Belangrijker was echter nog: er werd zoveel níet gezegd. We waren opgelucht dat het materiaal voortdurend sprak over mannen en vrouwen (en niet 71 andere ‘genders’), en dat elk kind ontstaat uit een vader en een moeder. Maar de les zweeg over het huwelijk als dé context voor het krijgen van kinderen. Ook werd benadrukt dat je in de puberteit nieuwe gevoelens van verliefdheid ontwikkelt en dat dit erbij hoort en heel normaal is. Tot op zekere hoogte is dat natuurlijk waar, maar hoort daar niet ook een kanttekening bij? Het mag dan wel ‘normaal’ zijn, dat wil niet zeggen dat je die gevoelens ook moet volgen.

Seksuele voorlichting is niet neutraal, zelfs niet als we ons proberen te beperken tot de biologische aspecten. Wat je niet zegt is namelijk net zo belangrijk als wat je wel zegt. Mijns inziens is seksuele voorlichting allereerst de taak van ouders als deel van de geloofsopvoeding (Deut. 6:7). Wij kennen onze kinderen het beste. Wij weten of ze eraan toe zijn of niet. Een van de vervelende gevolgen van seksuele opvoeding in het schoolcurriculum is dat het sommige kinderen met informatie confronteert, waar ze nog helemaal niet klaar voor zijn (zie ook Hooglied 2:7 ).

Mijns inziens is het beter om te spreken over seksuele opvoeding in plaats van seksuele voorlichting. Minder: “nu gaan we het eens over ‘de bloemetjes en de bijtjes’ hebben,” en meer: “je wordt groter, je wordt ouder, hoe ga je nu met al die lichamelijke en emotionele veranderingen om tot Gods eer.”

Pleiten

Het boek Spreuken is daar een prachtig voorbeeld van. Ik schreef eerder over het belang van zelfbeheersing. Nu wil ik benadrukken dat het de ouders van de jongeman zijn die hem daartoe oproepen, die met hem pleiten: “Mijn zoon, sla acht op mijn woorden…Bescherm je hart boven alles wat te behoeden is.” (Spreuken 4:20,23)

Seksuele opvoeding past niet in een les. Het draait niet voornamelijk om biologische processen, maar is een doorgaande taak van ouders die hun kinderen onderwijzen en met hen pleiten om de weg van de Heere te gaan.

Willemien Gunnink-Janssen woont met haar gezin in Engeland. Ze schrijft columns voor Bijbels Beraad MV.