De afgelopen jaren is de ‘red pill’[1]-beweging – en de ‘manosphere’[1] die daaraan voorafging – doorgedrongen tot de conservatieve hoofdstroom. Het is een rechts sjibbolet geworden om te klagen dat het feminisme jonge vrouwen heeft geruïneerd, dat jonge mannen conservatiever worden en jonge vrouwen progressiever, en dat dit heeft geleid tot een collectieve crisis. Eenzame jonge mannen kunnen niet bereiken wat velen van hen zo graag willen: een traditioneel gezin, een vrouw en kinderen.
Als reactie op dit verhaal hebben roofzuchtige kwakzalvers als Andrew Tate, Myron Gaines en andere figuren een enorme schare mannelijke volgers verzameld. Ze prediken het welvaartsevangelie van seksuele losbandigheid, fitnesstrainingen en persoonlijke rijkdom, compleet met harems van vrouwen die als wegwerpartikelen worden gebruikt. Op religieus vlak prediken podpastors als Joel Webbon en commentatoren als Andrew Wilson het ‘patriarchaat’ als oplossing. Hun eigen levens en carrières zijn ondertussen een van de beste argumenten tegen hun reactionaire nepgodsdienst.
Het belangrijkste probleem
Het moderne feminisme heeft enorm vernietigende krachten in onze cultuur gebracht. In de pro-life beweging heb ik persoonlijk de gruwelijke menselijke prijs van deze ideologie gezien. Miljoenen baby’s zijn in de baarmoeder afgeslacht in naam van het feminisme. Naar mijn mening zijn pogingen om een term die met zoveel bloed is bevlekt te redden of te herschrijven, niet haalbaar. Natuurlijk zijn er ook pro-life feministen. Maar de term ‘feminisme zal voor altijd verweven blijven met Gloria Steinem en andere voorvechters van de abortusindustrie.
Na meer dan tien jaar onderzoek en gesprekken met duizenden jongeren over pornografie, ben ik ervan overtuigd dat het ‘feminisme’ of de progressieve verschuiving van jonge vrouwen niet het belangrijkste probleem is achter de genderkloof. De belangrijkste boosdoener is de alomtegenwoordige consumptie van pornografie. Voor elke jongeman die online klaagt dat feminisme hem zijn huwelijkskansen heeft ontnomen, heb ik een half dozijn jonge vrouwen gesproken die wanhopig op zoek zijn naar een partner die niet vol zit met verdorven pornografische beelden van vrouwen die worden vernederd en misbruikt.
Ontsnappen aan vrouwelijkheid
Erika Bachiochi heeft dit onlangs aangestipt in een verhelderend artikel getiteld ‘Meer jonge vrouwen zullen een gezinsleven nastreven als goede mannen zich meer inzetten’. Bachiochi bevestigt veel van de klachten over zowel jonge mannen als jonge vrouwen, en merkt op: “Wat we volgens mij op dit moment meemaken, is de postchristelijke degeneratie van de geslachten”. Bachiochi merkt ook iets op dat ik talloze keren heb gezien en gehoord op middelbare scholen, op campussen en in kerken:
Ik denk dat maar weinig mensen beseffen hoe beangstigend porno is voor jonge vrouwen, of hoe beangstigend mannen, die erdoor zijn misvormd, zijn voor vrouwen. Of, eerlijk gezegd, hoe beangstigend de uitspraken zijn van die extreem rechtse mannelijke provocateurs op internet, die maar al te vaak doen alsof de juiste verhouding tussen de geslachten er een is van overheersing en onderwerping in plaats van wisselwerking, samenwerking en zorgzaamheid.
Ze heeft helemaal gelijk. Bachiochi wijst op het gruwelijke verschijnsel dat meisjes letterlijk aan hun vrouwelijkheid proberen te ontsnappen door zich als ‘trans’ of ‘non-binair’ te identificeren, omdat voor een hele generatie de vraag ‘Wat is een vrouw?’ door Pornhub[2] is beantwoord. Ik schreef vorig jaar over deze trend voor ‘The European Conservative’ en kreeg zoveel persoonlijke verhalen terug dat ik een vervolgartikel schreef. Meisjes en vrouwen kijken ook naar porno. Ze zien de rollen die meisjes geacht worden te spelen in onze door porno gevormde cultuur. En velen hebben besloten dat als hun vrouwelijkheid hen tot een prooi maakt, ze zich liever verstoppen of helemaal uit het spel stappen.
Pornocultuur
Wat ik met een ‘pornocultuur’ bedoel? Ik bedoel een cultuur waarin de meeste volwassenen regelmatig naar porno kijken en de meerderheid van de kinderen al voor de puberteit wordt blootgesteld aan deze digitale cocaïne. Een cultuur waarin 62% van de zelfverklaarde Amerikaanse christenen zegt regelmatig porno te kunnen kijken en toch een gezond geslachtsverkeer te hebben, 75% van de predikanten zegt pornoverslaafden te helpen en 67% van de predikanten toegeeft in het verleden geworsteld te hebben met pornogebruik. Een cultuur waarin, zoals ik onlangs in ‘First Things’ heb beschreven, bijna een kwart van de volwassen Amerikaanse vrouwen toegeeft angst te hebben gevoeld tijdens intimiteit als gevolg van door porno geïnspireerd gedrag zoals wurging, een praktijk die zo gewoon is geworden dat Gen-Z’ers het als normaal beschouwen.
Beweren dat pornografie geen probleem is, betekent bewust negeren wat meisjes zelf zeggen over de door porno gevormde cultuur waarin ze moeten opgroeien. Jongens en mannen zijn bijna altijd sterker dan meisjes en vrouwen. Waarom zouden meisjes en vrouwen hun lichamelijke en emotionele veiligheid in handen leggen van jongens en mannen wier hersenen vol zitten met gewelddadige en vernederende pornografie? Hoe kunnen ze mannen vertrouwen die hun seksuele verlangens hebben gekoppeld aan beelden van het misbruiken van vrouwen? Pornografie heeft veel mannen onveilig gemaakt. Pornografie heeft mannen, vaak al toen ze nog jongens waren, het vermogen ontnomen om zich aan hun deel van de (vaak onuitgesproken) omgangsregels in een relatie te houden.
Wie is het slachtoffer?
Bedenk in dat verband eens hoe meisjes en vrouwen zich voelen als ze horen dat – in de door porno gevormde cultuur waarin we leven – zij het grootste probleem zijn. Dat als ze zich maar meer zouden ‘onderwerpen’, meer bereidheid zouden tonen om hun veiligheid ondergeschikt te maken aan mannen, meer bereid zouden zijn om te ‘zwijgen’, meer aandacht zouden hebben voor de verlangens van mannen, dat dan de ‘genderkloof’ zou worden opgelost. Vrouwen de schuld geven van onze problemen is natuurlijk een van de allereerste zonden van de man die in de Bijbel wordt vermeld. Maar in de huidige door porno gevormde cultuur, na honderden verhalen van meisjes en vrouwen uit de eerste hand te hebben gehoord, voel ik walging voor deze visie.
Ik wil benadrukken dat ook jongens en mannen het slachtoffer zijn van de porno-industrie. De meeste jongens zien pornografie voordat ze in staat zijn te begrijpen wat ze zien. Velen raken eraan verslaafd voordat ze de woorden hebben om te beschrijven wat ze zien. (Dit blijkt uit een onderzoek uit 2016 van Defend Young Minds. Volwassenen werden ondervraagd over hun blootstelling aan pornografie in hun kindertijd. De gemiddelde leeftijd was ongeveer 9,66 jaar voor meisjes en 9,95 jaar voor jongens. Slechts 7% van de meisjes en 10% van de jongens zocht er daadwerkelijk naar.) Jonge mannen op de middelbare school komen huilend naar me toe, wanhopig omdat ze nooit meer vrij zullen zijn van het demonische digitale web dat voor hen is gesponnen toen ze nog kinderen waren. De porno-industrie is de vijand van onschuld, intimiteit en cultuur zelf.
De kloof dichten
Ik ben er steeds meer van overtuigd dat we alleen door ons op die industrie te richten een begin kunnen maken met het dichten van de kloof tussen mannen en vrouwen. Want zolang pornogebruik de norm is, zullen relaties een risico meebrengen. Zolang zijn echt vertrouwen en echte intimiteit onmogelijk.
Een Statista-enquête uit 2023 gaf aan dat 60% van de Amerikaanse volwassenen toegeeft regelmatig naar pornografie te kijken. Andere gegevens wijzen op een nog hoger gebruik. Desondanks staat het omstreden voorstel van ‘Project 2025’ voor een totaalverbod op pornografie in peilingen op 44% voor en 44% tegen – onder vrouwen is 48% voor en slechts 33% tegen. Kortom, miljoenen mensen die naar pornografie kijken, willen dat het illegaal wordt. Waarom? Omdat ze weten wat het betekent om in een door pornografie gevormde wereld te leven. Veel mannen haten hun slavernij en alles wat die hen ontzegt. Veel vrouwen haten wat pornografie hen en mannen heeft aangedaan. Hier ligt een gemeenschappelijke basis. We hebben elkaar nodig, maar we moeten pornografie haten om elkaar te kunnen liefhebben. Daar moeten we beginnen.
Bron: The Bridgehead with Jonathon Van Maren. Het artikel is vertaald door Pro Deo Translations. Voor het artikel in het Engels, klik hier.
[1] ‘Red Pill’ beweging en de ‘Manosphere’ worden als neoconservatieve bewegingen gezien. Die leggen o.a. de nadruk op dominante mannelijkheid en een onderworpen positie van vrouwen. Andrew Tate is een bekende influenceer uit die kringen.
[2] Een pornografische videosite.
