“De kerk is een ziekenhuis voor zondaren, niet een hotel voor heiligen”. Deze uitspraak komt regelmatig in mijn gedachten. Zeker ook afgelopen zaterdag. Ik was toen aanwezig bij een conferentie die ging over het begeleiden van vrouwen die een abortus hebben ondergaan.
De spreekster, Leonie Lucas, refereerde aan Amerikaans onderzoek, gehouden onder vrouwen in deze doelgroep. Van de ondervraagde vrouwen die aangeven christen te zijn, zegt 35% dat ze ten tijde van hun abortus wekelijks naar de kerk gingen. Waarom hielden deze vrouwen, die zo kerkelijk betrokken zijn, hun kindje niet? Weten ze dan niet dat hun ongeboren kindje, kostbaar in Gods ogen is? Het antwoord lijkt te liggen in de houding van de kerk. Deze groep geeft aan vooral veroordeling over de ongeplande zwangerschap te verwachten. De meerderheid zegt met niemand in de kerk gesproken te hebben over de ongeplande zwangerschap. Sommigen doen dit wel, maar niet altijd met positief resultaat. Een schokkende 10% geeft aan dat het iemand uit de kerk is geweest die hen naar de abortuskliniek heeft gereden.
Genade voor zondige daden
Het is Bijbels om Gods goede geboden hoog te houden rondom huwelijk en seksualiteit. God geeft ons zijn verordeningen om ons góed te doen. Als we zijn geboden negeren, zijn pijn, chaos en gebrokenheid het resultaat. Maar hoe kunnen we dit benadrukken zonder dat mensen die zondigen op dit gebied nog dieper in het moeras van het kwaad wegzinken? Plegen ook in Nederland kerkelijke vrouwen een abortus omdat ze in hun kerk niets anders dan veroordeling kunnen verwachten?
Spreken we in de kerk vooral over zondige harten en gedachten, of ook over zondige daden? Benoemen we expliciet dat Gods vergeving er ook is voor overspeligen, prostituees en moordenaars? Het geslachtsregister van de Heere Jezus is vrij schokkend. Daar vinden we o.a. Juda (die denkt te slapen met een prostituee, maar het blijkt zijn schoondochter Tamar te zijn), Rachab (een prostituee) en David (die overspel pleegde en dat probeerde te verbergen door Uria te laten doden). Mozes was een moordenaar. Paulus moedigde de moord op Stefanus aan. God houdt zich niet verre van grove zondaars. Gods genade en vergeving zijn er voor hen die zich van hun zondige weg bekeren, wat die zonde dan ook is (Matt. 9:13).
Spreken vol genade en waarheid
Daarmee bagatelliseren we de zonde niet (Rom. 6:1-2). Het gevaar van al te empathisch reageren is dat we de zonde niet meer durven te benoemen. Niet alleen leidt dat mensen nog verder op hun zondige weg, maar het betekent ook dat Gods genade zijn glans verliest.
Tegelijkertijd, weet de vrouw met de ongeplande zwangerschap (en de vader!) dat de kerk een ziekenhuis voor zondaren is, en geen hotel voor heiligen? Dat er vergeving mogelijk is? Dat we niet zó bang zijn voor reputatieschade dat we één zondige daad (seksuele zonde) proberen te verhelpen met nog een zondige daad (abortus)? Kunnen we als kerk een crisis-zwangerschap in ons midden aan?
De Heere Jezus was vol van genade en waarheid (Joh.1:14). Wanneer Hij spreekt met de vrouw bij de put, beschreven in Johannes 4, zwijgt Hij niet over haar zonden. Hij roept haar ook op om de zonde achter zich te laten. Maar hij spréékt met haar, en hij biedt haar vergeving aan. Als iemand ons vertelt dat ze ernstig gezondigd hebben, reageren wij dan ook vol genade en waarheid?
