Zodra de eerste zonnestralen doorbreken, lijkt de kleding van veel vrouwen plots te verdampen. Wat overblijft is vaak niet meer dan een suggestie van bedekking. En dat roept een fundamentele vraag op: Is dit werkelijk de invloed die u als vrouw wil hebben op wildvreemde mannen?
Zelfrespect is niet te koop – en zeker niet te koop gezet
In een tijdperk waarin zelfexpressie verheven is tot hoogste goed, lijken steeds meer vrouwen te geloven dat hun waardigheid afhangt van de mate waarin ze zichzelf ontbloten. Maar niets is minder waar. Het openlijk te koop stellen van het lichaam – of dat nu op sociale media gebeurt of op straat – getuigt niet van kracht, maar van een pijnlijk gebrek aan zelfrespect. Wie zichzelf werkelijk respecteert, weet dat schoonheid nooit schreeuwt. Ware vrouwelijkheid is ingetogen, stijlvol, mysterieus – en vooral: waardig.
Minder is minder – niet meer
De paradox is schrijnend: hoe minder kleding, hoe minder respect. Voor zichzelf én van de ander. Kleding is immers niet slechts bedekking, maar een uitdrukking van identiteit, eerbaarheid en zelfbeheersing. Het voortdurend blootstellen van het lichaam aan blikken die daar niets te zoeken hebben, holt de waarde van vrouw-zijn uit. Want wat blijft er over van schoonheid als alles zichtbaar is? Wat blijft er over van mysterie, van elegantie, van gratie?
Geen ‘onschuldige keuze’
Sommigen zullen zeggen: “Wat maakt het uit wat iemand draagt? Iedereen moet doen waar hij of zij zich goed bij voelt.” Maar dat is een misleidende drogreden. Onze kleding beïnvloedt de wereld om ons heen – of we dat nu willen of niet. Het ongebreideld tentoonstellen van het lichaam wekt onrust op, banaliseert het heilige, en ondermijnt het fundament van een beschaving die gebouwd is op eer en terughoudendheid. Wie in het openbaar kiest voor schaars geklede provocatie, draagt bij aan de normalisering van een cultuur die de vrouw reduceert tot lustobject. Dat is geen vrijheid, maar slavernij aan de blik van de ander.
Geen boerka – maar beschaving
Laat er geen misverstand over bestaan: dit is geen pleidooi voor boerka’s of andere gelaatsbedekkingen die de vrouw reduceren tot een schim in de publieke ruimte. Dat is geen eerherstel, maar een ideologisch exces dat elke natuurlijke elegantie verstikt en de vrouw tot onzichtbaarheid reduceert. Ook dát is ongebalanceerd en onmenselijk. Het christendom daarentegen heeft altijd een evenwichtig schoonheidsideaal nagestreefd: waardigheid zonder kilheid, gratie zonder provocatie. Het is precies dát evenwicht dat we vandaag verloren dreigen te raken – en dat dringend hersteld moet worden.
Herstel publieke eerbaarheid
Wij roepen op tot een herwaardering van vrouwelijke waardigheid. Tot een lente en zomer waarin schoonheid niet gemeten wordt in centimeters blote huid, maar in de kracht van karakter, de elegantie van stijl en de rust van ingetogenheid. Hoe meer een vrouw van zichzelf blootgeeft, hoe meer ze zichzelf reduceert tot iets wat ze niet is: een object. Laten we als samenleving kiezen voor een publieke ruimte waarin eerbaarheid weer de norm is – niet de uitzondering.
Dit artikel, geschreven door Alexander de Wit, verscheen eerder op Gezin in Gevaar.
