Waarom wordt de keuze gemaakt om een boek te vertalen als *Vijf leugens ontmaskerd*, waarin polariserende beweringen staan, zoals dat christenen zich niet lesbisch mogen noemen, ook als ze kiezen voor celibaat? Ik vind dat dit de discussie en de betrokken mensen niet helpt.
Het nieuwe boek van Rosalia Butterfield schuurt op onderdelen inderdaad. Toch heeft zij wel een punt wanneer ze bijvoorbeeld stelt dat we homoseksuele gerichtheid niet moeten zien als bepalend voor de kern van onze identiteit. Onze diepste identiteit moeten we vinden in Christus, in de weg van geloof en bekering.
Het doet er daarom toe welke woorden we gebruiken. Wie bijvoorbeeld spreekt van ‘homo’s’, wekt onbedoeld de indruk dat de homoseksuele gerichtheid volledig bepalend is voor zijn identiteit. Butterfield ziet dit als een leugen waar een christen niet in mee kan gaan. Dat is kras uitgedrukt, maar ook wij zijn van mening dat het beter is om te spreken van bijvoorbeeld homoseksuele gerichtheid of gevoelens.
Leessuggesties:
